With Kyriakos until the end - From Marianna M. and Dimitra Z. (ENG+GR)

With Kyriakos until the end

Call for support for two days of action 7 & 8/02

Commemorative Demonstration, 7/02, 20:00 (placing of a plaque on Mesologgiou st)

Greek-wide Demonstration in Memory & Struggle, 8/02, 13:00 (meeting at Propylaia)

"The true defeat is not that you have lost. 

The true defeat is having made yours the idea of defeat.

That you cannot win and change things"

The comrade Kyriakos was one of us. He was one of those who believe there is a deep dividing line between the bourgeois justice of the powerful and true justice. The justice of those whose children were killed at Tempi by the state - murderer. The justice of those who participated in militant strikes. Of those who expropriate the accumulated wealth from the bank safes. Of those who turned the knife on their rapists and abusers. The justice of the tiger that hunts its hunter. The justice of the fast-flowing current that breaks through the dam. Of those armed indigenous peoples who took vengeance on their conquerors. Those who bombed their settlers. The justice of those who burnt down the modern concentration camps. Those who escaped from prison for a breath of freedom. Those who doubted the state monopoly on violence. Those who struggled with every means. The justice of those who refused selfishness. Those who thought of us and not me. Those who, during the course of history, took positions of battle next to the oppressed. As the comrade Kyriakos did.

A comrade that chose the path of revolutionary responsibility. That was consistent with his self. Participating indiscriminately in all fields of struggle. A child of 2008 and the December insurrection, the burning barricades, the enraged consciousnesses, the vows for vengenace in teenage conversations. And then a protester of '11 and '12, the era of austerity, of the IMF and the Troika, the revolts and clashes, the day-long demonstrations and the hand-to-hand battles. From there, an anarchist in the Berlin of gentrification and social isolation, of the militant defence of squats and the solidarity with persecuted fighters, with busy hands, full nights and an open heart. Returning to Athens now, a decided militant of the anarchist movement. Participating indiscriminately in all fields of struggle. An anarchist of the squats, of antifascist and feminist patrols, of antiracist struggles and strike mobilisations, of struggles against prison and touristification. He stood firmly within the convictions of the anarchist struggle, with immense camaraderie, with sensitivity, solidarity and perceptiveness.

He carried the weight of the world and he chose to side with revolutionary duty and not legalistic consequences. He looked responsibility in the eyes and carved a parallel path. He was never content with academic and arrogant conversations, he understood the state of war we are in and took up positions of battle. He imagined a world of freedom, without opressors and the oppressed, a world of solidarity, of real relationships, of full moments.

And he left as he lived. Choosing war. Choosing to explore illegal life paths, choosing to confront with arms the social and political reality. On 31/10, the comrade Kyriakos realised his own storming of the heavens, with a death that was proud and full of dignity. The comrade Kyriakos is now next to all those who died in the struggle for the establishment of the 8-hour day in Chicago in 1886, to the armed guerillas that fell in battle against the francoist dictatorship in the Spanish revolutiion, to the Russian anarchists of armed propaganda. Next to the Palestinian guerillas who are resisting colonialists by fighting for their freedom. Next to the militants that brought the war to the belly of the beast, in the Western metropoles. Next to the militants of the Western urban guerilla, that fell in checkpoint skirmishes, that died from months-long hunger strikes in the dungeons of democracy, that were murdered while imprisoned by the state. Comrades from the lines of the RAF, the Red Brigades, the BLA, the armed Revolutionary Cells and so many other organisations, whose blood filled the pages of the book of armed resistance. The comrade Kyriakos stands proudly next to the comrades that fell in battle in the Greek urban guerilla: Christos Kassimis, Christos Tsoutsouvis, Michalis Prekas, Christoforos Marinos and Lambros Fountas. Comrades that tightened their fists and honoured history with their own blood so that one day we could live free.

Let 8/2 become a day of subversive memory for Kyriakos and for all the militants that took the initiative and recognised the necessity of resistance by all means. Because if anarchy is disarmed and does not strengthen its armed tendencies, it will lose part of its resilience and militancy. Because political anti-violence is not a choice, but it is born through ruling violence, abolishing in practice the separation between legal and illegal means. Let this demonstration, then, be read as a move to defend political anti-violence as a necessary expression of the struggle against poverty, misery, the state-capitalist sytem and its complex of powers. A move to defend the intensity, dedication, generosity and consistency with which the comrade Kyriakos and all those who stand next to him chose to struggle, demonstrating in practice that "here and now never comes a second time". For those whose hearts are still fighting. For those whose hearts carry a new world inside them.

It is our honour comrade

to have met you 

to have walked together on common paths

that we were not afraid to dream

It is our honour comrade

to have met you 

that you chose us 

that you loved us

It is our honour comrade

to have met you

to have grown up together with the same rhythm

to have shared together life and struggle

Comrade Kyriakos, 

We will never betray your eyes

For we did not say goodbye, but only until next time.

KYRIAKOS XIMITIRIS IMMORTAL

STATE AND CAPITAL ARE THE ONLY TERRORISTS

UNTIL THE DEMOLITION OF THE LAST PRISON

SOLIDARITY WITH ALL INCARCERATED COMRADES

Dimitra Z. 

Marianna M.

(ελληνικά)

Με τον Κυριάκο μέχρι το τέλος

Κάλεσμα στήριξης για το διήμερο δράσης 7 & 8/02

Συγκέντρωση Μνήμης 7/02, 20:00 (τοποθέτηση πλακέτας Μεσολογγίου)

Πανελλαδική Πορεία Μνήμης & Αγώνα 8/02, 13:00 (προσυγκέντρωση Προπύλαια)

"Η πραγματική ήττα είναι όχι πως έχεις χάσει.

Η αληθινή ήττα είναι να έχεις κάνει δική σου την ιδέα της ήττας.

Το ότι δεν μπορείς να κερδίσεις και να αλλάξεις τα πράγματα"

Ο σύντροφος Κυριάκος ήταν ένας από εμάς. Ήταν ένας από όσους πιστεύουν ότι υπάρχει μια βαθιά διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αστική δικαιοσύνη των ισχυρών και το πραγματικό δίκαιο. Το δίκαιο όσων τα παιδιά τους σκοτώθηκαν στα Τέμπη από το κράτος-δολοφόνο. Το δίκαιο όσων συμμετείχαν σε μαχητικές απεργίες. Όσων απαλλοτριώνουν τον συσσωρευμένο πλούτο από τις θυρίδες των τραπεζών. Όσων έστρεψαν το μαχαίρι στους βιαστές και κακοποιητές τους. Το δίκαιο της τίγρης που καταδιώκει τον κυνηγό της. Το δίκαιο του ορμητικού ρεύματος που σπάει το φράγμα που το περιορίζει. Όσων οπλισμένων αυτόχθονων εκδικήθηκαν τους κατακτητές τους. Όσων βομβάρδισαν τους εποίκους τους. Το δίκαιο όσων πυρπόλησαν τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσής τους. Όσων απέδρασαν από τις φυλακές για μια ανάσα ελευθερίας. Όσων αμφισβήτησαν το κρατικό μονοπώλιο στη βία. Όσων αγωνίστηκαν με όλα τα μέσα. Το δίκαιο όσων αρνήθηκαν τον φιλοτομαρισμό. Όσων σκέφτηκαν το εμείς και όχι το εγώ. Όσων στο διάβα της ιστορίας πήραν θέση μάχης δίπλα στους/τις/τα καταπιεσμένους/ες/α. Όπως ο σύντροφος Κυριάκος.

Ένας σύντροφος που διάλεξε το μονοπάτι των επαναστατικών ευθυνών. Που υπήρξε συνεπής στον εαυτό του. Συμμετέχοντας αδιακρίτως σε όλα τα πεδία αγώνα. Παιδί του 2008 και της εξέγερσης του Δεκέμβρη, των φλεγόμενων οδοφραγμάτων, των οργισμένων συνειδήσεων, των όρκων εκδίκησης μέσα σε εφηβικές κουβέντες. Κ' ύστερα διαδηλωτής του ' 11 και του '12, της εποχής των μνημονίων, του ΔΝΤ και της ΤΡΟΙΚΑ, του ξεσηκωμού και των συγκρούσεων, των ολοήμερων διαδηλώσεων και της μάχης σώμα με σώμα. Κ' από εκεί, αναρχικός στο Βερολίνο του εξευγενισμού και του κοινωνικού αποκλεισμού, της μαχητικής υπεράσπισης καταλήψεων και της αλληλεγγύης σε στοχοποιημένους/ες αγωνιστές/ριες, με φορτωμένα χέρια, γεμάτες νύχτες και ανοιχτή καρδιά. Γυρίζοντας πια στην Αθήνα, αποφασισμένος αγωνιστής του αναρχικού κινήματος. Συμμετέχοντας αδιακρίτως σε όλα τα πεδία αγώνα. Αναρχικός των καταλήψεων, των αντιφασιστικών και φεμινιστικών περιπολιών, των αντιρατσιστικών αγώνων και των απεργιακών κινητοποιήσεων, των αγώνων ενάντια στις φυλακές και την τουριστικοποίηση. Στάθηκε ακλόνητος στις πεποιθήσεις του αναρχικού αγώνα με απέραντη συντροφικότητα, υψηλή ενσυναίσθηση, αλληλεγγύη και οξυδέρκεια.

Σήκωσε το βάρος του κόσμου και επέλεξε να πορευτεί με το επαναστατικό καθήκον και όχι με τις ποινικές συνέπειες. Κοίταξε την ευθύνη κατάματα και χάραξε παράλληλο μονοπάτι. Δύσβατο και ριψοκίνδυνο αλλά αναγκαίο και ευαίσθητο. Ποτέ του δεν αρκέστηκε σε ακαδημαϊκές και υπερφίαλες συζητήσεις, κατανόησε τη συνθήκη πολέμου και πήρε θέση μάχης. Οραματίστηκε έναν κόσμο ελευθερίας, χωρίς καταπιεστές και καταπιεζόμενες, έναν κόσμο αλληλεγγύης, αληθινών σχέσεων, γεμάτων στιγμών.

Και έφυγε όπως έζησε. Επιλέγοντας τον πόλεμο. Επιλέγοντας να εξερευνήσει άνομες διαδρομές ζωής, επιλέγοντας να συγκρουστεί ένοπλα με την κοινωνική, πολιτική πραγματικότητα. Στις 31/10 ο σύντροφος Κυριάκος πραγματοποίησε τη δική του έφοδο στον ουρανό με έναν περήφανο και γεμάτο αξιοπρέπεια θάνατο. Ο σύντροφος Κυριάκος βρίσκεται πλέον δίπλα σε όλους/ες εκείνους/ες που πέθαναν αγωνιζόμενοι/ες για την καθιέρωση του 8ωρου στο Σικάγο το 1886, στους ενόπλους αντάρτες που έπεσαν μαχόμενοι ενάντια στην φρανκική δικτατορία στην ισπανική επανάσταση, στους Ρώσους αναρχικούς της ένοπλης προπαγάνδας. Δίπλα στους Παλαιστίνιους αντάρτες που αντιστέκονται στους αποικιοκράτες τους πολεμώντας για την ελευθερία τους. Δίπλα στους σύγχρονους αγωνιστές και αγωνίστριες που έφεραν τον πόλεμο στην καρδιά του κτήνους, στις δυτικές μητροπόλεις. Δίπλα στους/στις αγωνιστές/ριες του δυτικού αντάρτικου πόλης που έπεσαν μαχόμενοι/ες σε συμπλοκές σε μπλόκα, που πέθαναν από πολύμηνες απεργίες πείνας στα μπουντρούμια της δημοκρατίας, που δολοφονήθηκαν αιχμάλωτοι/ες από το κράτος. Σύντροφοι και συντρόφισσες από τις γραμμές της RAF, των Ερυθρών Ταξιαρχιών, του BLA, των ενόπλων Επαναστατικών Πυρήνων και τόσων άλλων οργανώσεων που το αίμα τους γέμισε τις σελίδες του βιβλίου της ένοπλης αντίστασης. Ο σύντροφος Κυριάκος στέκεται υπερήφανα πλάι στους συντρόφους που έπεσαν μαχόμενοι στο ελληνικό αντάρτικο πόλης: Χρήστο Κασίμη, Χρήστο Τσουτσουβή, Μιχάλη Πρέκα, Χριστόφορο Μαρίνο και Λάμπρο Φούντα. Συντρόφισσες/οι που έσφιξαν τη γροθιά τους και τίμησαν την ιστορία με το ίδιο τους το αίμα για να ζήσουμε εμείς κάποτε ελεύθερες/οι.

Η 8/2 ας αποτελέσει μια μέρα ανατρεπτικής μνήμης για τον Κυριάκο και για όλους/ες αυτούς/ες τους αγωνιστές/ριες που ανέλαβαν πρωτοβουλία και αναγνώρισαν την αναγκαιότητα της αντίστασης με όλα τα μέσα. Γιατί αν η αναρχία αφοπλιστεί και δεν ενδυναμώσει τις ένοπλες αιχμές της θα χάσει κομμάτι της ρηξιακότητας και της μαχητικότητάς της. Γιατί η πολιτική αντιβία δεν αποτελεί επιλογή αλλά γεννιέται μέσα από την κυρίαρχη βία καταργώντας έμπρακτα τον διαχωρισμό νόμιμων και παράνομων μέσων. Ας διαβαστεί η πορεία λοιπόν, σαν μια κίνηση υπεράσπισης της πολιτικής αντιβίας ως μια αναγκαία έκφραση του αγώνα ενάντια στην εξαθλίωση, τη μιζέρια, το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα και το σύμπλεγμα εξουσιών του. Μια κίνηση υπεράσπισης της έντασης, της αφοσίωσης, της δοτικότητας και της συνέπειας με την οποία επέλεξε να αγωνιστεί ο σύντροφος Κυριάκος και όσοι/όσες στέκονται δίπλα του αποδεικνύοντας έμπρακτα πως " το εδώ και το τώρα δεν έρχεται ποτέ για δεύτερη φορά". Για όσων οι καρδιές πολεμάνε ακόμα. Για όσων οι καρδιές κουβαλάνε έναν καινούριο κόσμο.

Είναι τιμή μας σύντροφε

που σε γνωρίσαμε

που πορευτήκαμε μαζί σε κοινά μονοπάτια

που δεν φοβηθήκαμε να ονειρευτούμε

Είναι τιμή μας σύντροφε

που σε γνωρίσαμε

που μας επέλεξες

που μας αγάπησες

Είναι τιμή μας σύντροφε

που σε γνωρίσαμε

που μεγαλώσαμε μαζί σε ίδιο ρυθμό

που μοιραστήκαμε μαζί ζωή και αγώνα

Σύντροφε Κυριάκο,

Δεν θα προδώσουμε ποτέ τα μάτια σου

Γιατί ποτέ δεν είπαμε αντίο,

αλλά μόνο εις το επανιδείν.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΓΚΛΕΙΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ

Δήμητρα Ζ.

Μαριάννα Μ.