Giannis Michaelides: Ankündigung zum Beginn eines Hungerstreiks für meine Freilassung

URL des Originals: 
https://athens.indymedia.org/post/1618734/
Originalsprache: 
Zielsprache: 
Autor des Originals: 
Giannis Michaelides
Übersetzungsautor: 
Fytili
Neuer Titel: 
Giannis Michaelides: Ankündigung zum Beginn eines Hungerstreiks für meine Freilassung
Neuer Abstract: 
Nach 8,5 Jahren im Gefängnis und all diesen willkürlichen Maßnahmen gegen mich, habe ich beschlossen, mein 11-jähriges Leiden zu beenden, indem ich ein Bollwerk aufsetze, gegen die Praktik der Präventivhaft, nämlich der zusätzlichen Strafe wegen Flucht, die durch rechtliche Schlupflöcher ensteht. Nach weiteren 5 Monaten Präventivhaft beginne ich einen Hungerstreik um meine Freilassung. Ich habe vor, diese Entscheidung aus der tiefen Motivation der ersehnten Freiheit heraus mit der gleichen Konsequenz zu unterstützen, mit der ich meine bisherigen Entscheidungen unterstützt habe und für die ich nun gerächt werde.

 

“Αλίμονο σε αυτούς που θα αποδεχτούν σαν όρο ζωής τη φυλακή,

και από το πιο λαμπερό του ήλιου φως, την πιο μικρή ακτίνα”

Σύνθημα της εξέγερσης των φυλακών Αλικαρνασσού

Εδώ και 11 χρόνια βιώνω την κρατική εκδικητικότητα απέναντι σε επιλογές σύμφωνες με τις αξίες και τις ιδέες μου. Η δύσβατη διαδρομή, από την οποία επιλέγω να μοιραστώ κάποιες εξόφθαλμες εκδικητικές αυθαιρεσίες σε βάρος μου, ξεκίνησε το μακρινό 2011, οπότε και εκδόθηκε ένα ένταλμα σύλληψης εναντίον μου, για την υπόθεση της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς, για την οποία τελικά αθωώθηκα καθώς δεν υπήρχε η παραμικρή συσχέτιση μου με την κατηγορία που μου αποδόθηκε. Πρόκειται για την ενοχοποίηση μιας σχέσης αλληλεγγύης με καταζητούμενους αναρχικούς που με έφερε στη θέση τους όταν αυτοί συνελήφθησαν.

Μετά από 2 χρόνια κυνηγημένος, διαβαίνω κι εγώ με τη σειρά μου τις βαριές πόρτες των φυλακών, καθώς η ύπαρξη ενός εντάλματος που επισύρει μια δεκαετία εγκλεισμού οδήγησε σε συγκεκριμένες επιλογές και σε συνακόλουθα λάθη. Οι σύντροφοι που συλληφθήκαμε τότε στη ληστεία τράπεζας του Βελβεντού Κοζάνης, βασανιστήκαμε από την αστυνομία, πράγμα σύνηθες, και στη συνέχεια το υπουργείο δημόσιας τάξης δημοσίευσε τις φωτογραφίες των πρησμένων προσώπων μας προκαλώντας την αντίδραση την κοινής γνώμης. Φυσικά κανένας αστυνομικός δεν κατηγορήθηκε γι' αυτό από την τυφλή ελληνική δικαιοσύνη.

Έπειτα από 1,5 χρόνο, καθώς πλησίαζε η παρέλευση του 18μήνου, βρίσκομαι φορτωμένος με μια ακόμα προφυλάκιση που αφορά και πάλι τη δράση της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς, με μια δικογραφία που περιείχε το όνομα μου ως συμμετέχοντα σε πράξεις με τις οποίες όμως δεν με συνέδεε ούτε ένα στοιχείο, ούτε μια μαρτυρία. Όπως είναι φυσικό, αφού η βρώμικη δουλειά είχε γίνει και είχα ήδη καταδικαστεί για την υπόθεση της ληστείας της τράπεζας, εν τέλει αθωώνομαι. Η συγκεκριμένη στρατηγική των πολλαπλών προφυλακίσεων χωρίς στοιχεία και ο τεμαχισμός ενιαίωνυποθέσεων, αποτέλεσε το εργαλείο με το οποίο το κράτος εξασφάλιζε την παραμονή των αναρχικών κρατουμένων στις φυλακές χωρίς δίκη ακόμα και μετά την λήξη του ανώτατου ορίου προφυλάκισης των 18 μηνών, την ίδια στιγμή που οι φασίστες δολοφόνοι απολάμβαναν την ελευθερία τους μετά την παρέλευση του 18μηνου της προφυλάκισης τους.

Καταδικάστηκα επίσης από την τυφλή δικαιοσύνη για απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά αστυνομικού, παρά το ότι κατά το συμβάν ήμουν άοπλος, διότι κατά τη δικογραφία, επιχείρησα να τον δολοφονήσω χρησιμοποιώντας το περιπολικό που άρπαξα για να διαφύγω της σύλληψης.

Σε ένα αποκορύφωμα δικαστικής αυθαιρεσίας καταδικάζομαι σε επιπλέον 11 χρόνια κάθειρξης για κατοχή φυσιγγίων, τα οποία βρέθηκαν στο σπίτι του συντρόφου Δημήτρη Πολίτη που ο ίδιος δήλωσε ότι είναι δικά του, με την ασύλληπτη αιτιολογία ότι τα κατείχαμε όλοι μαζί προκειμένου να τελέσουμε ο καθένας ξεχωριστά και από μόνος του “ατομική τρομοκρατία”. Για την ιστορία, έως και σήμερα, η υπόθεση αυτή και οι βαριές καταδίκες που επέφερε παραμένει η μοναδική εφαρμογή του νόμου περί ατομικής τρομοκρατίας στα ελληνικά δικαστικά χρονικά. Το γεγονός ότι αυτή η πρωτοφανής γελοιότητα επικυρώθηκε και από τον Άρειο Πάγο, καταδεικνύει το βαθμό διαπλοκής της “ανεξάρτητης” δικαιοσύνης με τις κομματικές και κυβερνητικές οδηγίες και το πόσο συνηθισμένο έχει γίνει να δικάζουν με νομικά παραθυράκια.

Ας πούμε και δυο λόγια για την “ιερή” εκπαιδευτική διαδικασία στα πλαίσια του σωφρονισμού. Μετά την απεργία πείνας του συντρόφου Νίκου Ρωμανού, στην οποία είχα την τιμή να συμμετέχω ως αλληλέγγυος, κερδίζεται το δικαίωμα της εκπαιδευτικής άδειας για όλους ανεξαρτήτως τους κρατουμένους. Έτσι μετά από καθυστερήσεις και χρονοτριβές έπειτα από 5 χρόνια εγκλεισμού κατάφερα να παρακολουθώ μαθήματα στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών για 1,5 χρόνο. Στα 6,5 χρόνια, και αφού είμαι ήδη σε αγροτική φυλακή και έχω ήδη λάβει πολλές εκπαιδευτικές άδειες από εκεί, η εισαγγελέας της Τίρυνθας αποφασίζει ότι είναι μακριά η σχολή μου και γι' αυτό μου κόβει τις άδειες. Με εξαπατούν ότι θα μου δώσουν άδεια για την εξεταστική που ούτε αυτό συμβαίνει. Στη συνέχεια πληροφορούμαι ότι θα μου κόψουν και την τακτική άδεια, πάλι με νομικό παραθυράκι, κάτι που σήμαινε ότι θα γυρίσω στην κλειστή φυλακή χάνοντας τα πολύτιμα μεροκάματα, και οδηγούμαι στη φυγή ξανά. Αφού ξανασυλλαμβάνομαι και αιτούμαι τη μεταγωγή μου στον Κορυδαλλό για εκπαιδευτικούς λόγους όπως προβλέπεται από τους νόμους τους, επειδή η ΚΕΜ δεν μπορεί να απορρίψει τις αιτήσεις μου επιλέγει να μην απαντάει. Και ας είναι “υποχρεωμένη” από τον νόμο να απαντήσει σε 40 μέρες... Ακόμα περιμένω... Και ας έχω περάσει μέσα από τη φυλακή όλα τα θεωρητικά μαθήματα της σχολής μου υπό αντίξοες συνθήκες (Για τα εργαστήρια απαιτείται η φυσική παρουσία μου που προφανώς δεν μου επιτρέπεται αν δεν μεταχθώ).

Στις 29 Δεκεμβρίου 2021, έχοντας εκτίσει τα 3/5 της 20ετούς ποινής μου και τα 2/5 της ποινής για την απόδραση, σύνολο 8 χρόνια και 3 μήνες πραγματικός χρόνος έκτισης ποινής, η γραμματεία της φυλακής με καλεί να υπογράψω την αίτηση για υφ' όρον απόλυση όπως προβλέπεται.

Φτάνοντας στο τελευταίο επεισόδιο, αντιμετώπισα κι εγώ με τη σειρά μου την πάγια τακτική του σωφρονιστικού μηχανισμού να εκδικείται τους απείθαρχους κρατούμενους με άρνηση χορήγησης αναστολών, παρά την ουσιαστική προϋπόθεση της επιτυχούς παρακολούθησης των μαθημάτων της σχολής μου (εμποδίζοντας με από την ολοκλήρωση της) και του ότι έχω ήδη βρει εργασία. Και πάλι με νομικό παραθυράκι... Αυτή τη φορά με το επιχείρημα της δυνάμει επικινδυνότητας... προληπτικά δηλαδή. Αφού δεν έχει περάσει ικανό χρονικό διάστημα ώστε να “μεταστραφώ” και να σωφρονιστώ… Προφανείς ανοησίες που ούτε οι ίδιοι δεν πιστεύουν, απλά αναπαράγουν διεκπεραιωτικά ακρωτηριάζοντας τις ζωές τόσων φυλακισμένων. Φυσικά σε ανθρώπους που είναι πραγματικά επικίνδυνοι υποτροπής, όπως είναι οι βιαστές, δεν χρησιμοποιείται αυτό το επιχείρημα, διότι ως χαμερπή υποκείμενα που είναι συνεργάζονται άψογα με τη σωφρονιστική καταστολή και ευεργετούνται με έγκαιρες άδειες και αναστολές. Δυνάμει επικίνδυνοι χαρακτηρίζονται συνήθως οι άνθρωποι που έκαναν την αξιοπρεπή επιλογή της απόδρασης, που υποτίθεται ότι ο νόμος δεν τιμωρεί αυστηρά διότι ο νομοθέτης αναγνωρίζει ότι είναι φυσιολογικό ο κάθε άνθρωπος να διεκδικεί την ελευθερία του. Γι' αυτό και οι λειτουργοί του συστήματος δεν αρκούνται στην εφαρμογή του νόμου και επεκτείνουν την ερμηνεία του.

Το νομικό παραθυράκι είναι ο κανόνας της λειτουργίας του συστήματος. Οι δικαστικοί που το εφαρμόζουν πιθανότατα κάπως έτσι διορίστηκαν ως κομματικοί παρατρεχάμενοι, χτίζοντας καριέρα στις πλάτες των φτωχοδιαβόλων κρατούμενων που στέλνουν στα σίδερα με περίσσια ευκολία μοιράζοντας χρόνια σαν στραγάλια, ενώ τεράστια ποσά ρέουν μέσω μεγαλοδικηγόρων για να αποφυλακίζονται ή να μη φυλακίζονται καν οι έχοντες. Το ίδιο και τα δικά τους παιδιά, για τα οποία τα νομικά παραθυράκια ανοίγουνε για να βγουν…

Όπως ο μπάτσος δολοφόνος του συντρόφου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου Κορκονέας, τον οποίο η δικαστική μαφία βιάστηκε να αποφυλακίσει πρόωρα, προκαλώντας εκτεταμένες αντιδράσεις, πράγμα που οδήγησε σε επαναφυλάκιση του.

Όπως οι μπάτσοι που δολοφόνησαν εν ψυχρό τον Νίκο Σαμπάνη στο Πέραμα.

Όπως οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι που βασάνισαν μέχρι θανάτου τον Ιλίρ Καρέλι οι οποίοι αθωώθηκαν.

Όπως η κ. Βλαχάκη, εμπλεκόμενη στο σκάνδαλο εκατομμυρίων της Energa, η οποία ενώ είχε αποδράσει κόβοντας το βραχιολάκι, κάθισε ελάχιστα στη φυλακή εξασφαλίζοντας άμεσα αναστολή έκτισης της ποινής της.

Όπως ο Φουρθιώτης που γλείφοντας το υπουργείο δικαιοσύνης κατάφερε να αποφυλακιστεί στο 6μηνο, αλλά μετά το νομικό παράθυρο άνοιξε για να ξανασυλληφθεί, καθώς έβγαλε τα άπλυτα της κυβέρνησης στη φόρα.

Όπως ο Βαγγέλης Μαρινάκης ο οποίος απαλλάχθηκε των διώξεων για 3 τόνους ηρωίνης με το σκεπτικό ότι ένας επιφανής επιχειρηματίας όπως αυτός δεν θα μπορούσε να σχετίζεται με κάτι τέτοιο. Το τελευταίο παράδειγμα, αν και δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω για την ενοχή του ή όχι, και δεν με ενδιαφέρει, έχει ιδιαίτερη σημασία ακριβώς γιατί καταδεικνύει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο την ταξική φύση του δικαστικού συστήματος. Αν βέβαια συλληφθεί ένας χρήστης για κατοχή μικροποσότητας ναρκωτικών και βρίσκεται σε παρέα τριών ατόμων, καταδικάζεται με το νομικό παραθυράκι της εγκληματικής οργάνωσης (κάπως έτσι η Ελλάδα έχει περισσότερες εγκληματικές οργανώσεις από την Ιταλία ή το Μεξικό).

Τα παραδείγματα απαιτούν ολόκληρο βιβλίο για να γραφτούν, άγνωστο πόσοι τόμοι, οπότε περνάω στην ουσία του γράμματος αυτού.Μετά από 8,5 χρόνια εντός των φυλακών, μετά από όλες αυτές τις αυθαιρεσίες σε βάρος μου, αποφάσισα να δώσω ένα τέλος στην 11ετή ταλαιπωρία μου, υψώνοντας ανάχωμα στην πρακτική του προληπτικού εγκλεισμού, ή αλλιώς της επιπλέον τιμωρίας της απόδρασης με νομικά παραθυράκια. Έπειτα από 5 επιπλέον μήνες προληπτικής κράτησης, ξεκινάω απεργία πείνας με στόχο την αποφυλάκιση μου. Αυτή την επιλογή, με το βαθύ κίνητρο της πολυπόθητης ελευθερίας, σκοπεύω να τη στηρίξω με την ίδια συνέπεια που στήριξα τις επιλογές μου έως τώρα και για την οποία με εκδικούνται.

Βαθιά μου επιθυμία, είναι η απεργία πείνας αυτή, να γίνει ένα ακόμη έναυσμα για την αναζωπύρωση του συνολικού αγώνα απέναντι στο κεφάλαιο και τα κράτη. Το κεφαλαιοκρατικό σύστημα που συγκεντρώνει το μισό πλούτο της γης σε μια ελίτ του 1% ενώ φτωχοποιεί ραγδαία τους υπόλοιπους, υποδουλώνοντας ζωντανές ψυχές, όχι μόνο του είδους μας, στη βασανιστική συνθήκη της βιομηχανικής παραγωγής. Τις εταιρείες του, που ανταγωνίζονται στη λεηλασία των φυσικών πόρων, εξαντλώντας τον φυσικό κόσμο ενώ οδηγούν τον πλανήτη στην οριακή κατάσταση της κλιματικής αλλαγής ενώ προκαλούν την εν εξελίξει μεγαλύτερη εξαφάνιση ειδών εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Την κρατική δόμηση της κοινωνίας που πλασάρεται ως αναγκαία από τους αριστερούς και δεξιούς διαχειριστές της, με τη συγκεντρωτική κοινωνική δομή, να επιβάλλει τη γενικευμένη υποδούλωση και να διασφαλίζει την κερδοφορία του κεφαλαίου. Τα κράτη, δυτικά και ανατολικά που το μονοπώλιο της νόμιμης βίας τους ξεπαστρεύει ολόκληρους πληθυσμούς, είτε με υπερσύγχρονα όπλα μαζικής καταστροφής, είτε εργαλειοποιώντας την λιμοκτονία καταστρέφοντας υποδομές, όπως σε μια σειρά πρόσφατων συρράξεων σε Παλαιστίνη, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, Υεμένη, Ουκρανία. Τις διακρατικές συμμαχίες που μετέτρεψαν τη γη σε πυριτιδαποθήκη πυρηνικών κεφαλών απειλώντας να την τινάξουν κυριολεκτικά στον αέρα, αποδεικνύοντας ότι τα κράτη είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες.

Με τη γενικευμένη επίθεση που έχουν εξαπολύσει τα κράτη και το κεφάλαιο σε ολόκληρη την έμβια ζωή, συμπεριλαμβανομένου και του είδους μας, είναι αναγκαίο και επίκαιρο όσο ποτέ να οργανώσουμε και να προτάξουμε τις αντιστάσεις μας, απορρίπτοντας οποιαδήποτε μορφή ιεραρχικής οργάνωσης που καθιστά τον αγώνα, ευάλωτο στην χειραγώγηση με αποτέλεσμα είτε την αναπαραγωγή του συστήματος είτε την αφομοίωση του στο σύστημα. Η όξυνση και ενοποίηση των επιμέρους πτυχών αγώνα απέναντι στις κρατικές μηχανές μέσα από αποκεντρωμένα δίκτυα οικοκοινοτήτων και κοινοτήτων αγώνα, είναι το βασικό εργαλείο ριζοσπαστικοποίησης στην κατεύθυνση της αποδυνάμωσης της εξάρτησης των ανθρώπων από το κεφαλαιοκρατικό βιομηχανικό σύστημα που καταστρέφει τη γη απειλώντας την ίδια τους την επιβίωση.

Γι' αυτό σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, τη μάχη που διεξάγω για την ελευθερία μου την αντιλαμβάνομαι και ως μια απελπισμένη προσπάθεια συμμετοχής στον ευρύτερο αγώνα από τον οποίο ο μακροχρόνιος εγκλεισμός μου με έχει αποκόψει. Γι' αυτό και δεν θεωρώ ότι πρέπει να διεκδικήσω την αποκλειστικότητα των κινηματικών αναφορών, αλλά να προτάξω την επανασύνδεση του αγώνα για την απελευθέρωση των φυλακισμένων αναρχικών με τις ιδέες που τους οδήγησαν στη σύγκρουση με το σύστημα και προκάλεσαν τη φυλάκιση τους. Γιατί δεν ζητάω το ενδιαφέρον κανενός ως θύμα της κρατικής καταστολής, αλλά ως ενεργό κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενο που θεωρώ τη συνθήκη της αιχμαλωσίας μου ως κομμάτι της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου σε όσους συνειδητά τάσσονται εναντίον τους. Αντίθετα καλώ σε μια σχέση επαναστατικής αλληλεγγύης στη βάση των κοινών προταγμάτων και ενός κοινού αγώνα με πολλαπλές αιχμές, που συντονίζει την οργή που αισθάνονται διαφορετικοί άνθρωποι βιώνοντας διαφορετικές συνθήκες με τις ίδιες όμως αιτίες.

Και τέλος, γνωρίζοντας ότι είναι πιθανό ενδεχόμενο αυτή η απεργία να είναι το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μου, επιθυμώ να του δώσω ακριβώς αυτή τη διάσταση η οποία με εκφράζει συνολικά:

Ο αγώνας για την ελευθερία ενός, αγώνας για την ελευθερία όλων…

…μέχρι την καταστροφή του τελευταίου κλουβιού

Γιάννης Μιχαηλίδης,

προληπτικά αιχμάλωτος στις φυλακές Μαλανδρίνου

23/5/2022

 

Uebersetzung: 
"Wehe denen, die das Gefängnis als Lebensbedingung akzeptieren,und statt das hellste Sonnenlicht, den kleinsten der Strahlen". Motto des Gefängnisaufstandes von Alikarnassos Seit 11 Jahren erlebe ich die Rache des Staates gegenüber meiner Entscheidungen, die mit meinen Werten und Vorstellungen übereinstimmen. Der steinige Weg, von dem ich hier durch ein paar eklatanten Racheakten gegen mich erzählen möchte, begann im fernen Jahr 2011, als gegen mich ein Haftbefehl wegen Beteiligung an der Gruppe: „Συνομωσία των Πυρήνων της Φωτιάς” (B.d.Ü.: ΣΠΦ, Verschwörung der Feuerzellen), für den ich letztendlich freigesprochen wurde, da ich mit der gegen mich vorgebrachten Anklage in keiner Weise in Verbindung stand. Es geht um die Beschuldigung einer solidarischen Beziehung zu gesuchten Anarchisten, die mich bei ihrer Verhaftung an ihre Stelle gebracht hat. Nach zwei Jahren Verfolgung gehe auch ich durch die schweren Türen des Gefängnisses, da ich aufgrund eines Haftbefehls für ein Jahrzehnt inhaftiert war, was zu bestimmten Entscheidungen und daraus resultierenden Fehlern geführt hat. Die Genossen, die wir bei dem Banküberfall in Velventos, Kozani, verhaftet wurden, wurden von der Polizei gefoltert, was üblich ist, und dann veröffentlichte das Ministerium für zivile Ordnung die Fotos unserer geschwollenen Gesichter, was die Reaktion der Öffentlichkeit hervorrief. Selbstverständlich wurde kein Polizeibeamter von der blinden griechischen Justiz dafür angeklagt. Nach 1,5 Jahren, als sich die 18-monatige Haftdauer dem Ende zuneigte, fand ich mich mit einem weiteren Untersuchungshaftbefehl über die Aktivitäten der ΣΠΦ konfrontiert, mit einer Prozessakte, die meinen Namen als Beteiligten an Handlungen enthielt, mit denen ich nicht in Verbindung stand, ohne ein einziges Beweisstück oder eine Zeugenaussage. Da die schmutzige Arbeit bereits erledigt war und ich in dem Fall des Bankraubs bereits verurteilt worden war, wurde ich schließlich freigesprochen. Diese besondere Strategie der mehrfachen Untersuchungshaft ohne Beweise und der Zerlegung von zusammenhängenden Fällen war das Mittel, mit dem der Staat sicherstellte, dass anarchistische Gefangene auch nach Ablauf der maximalen 18-monatigen Untersuchungshaft ohne Prozess in Haft blieben, während die faschistischen Mörder nach Ablauf der gleichen Frist ihre Freiheit genossen. Des Weiteren wurde ich von einer blinden Justiz wegen versuchten Totschlags gegen einen Polizeibeamten verurteilt, obwohl ich zum Zeitpunkt des Vorfalls unbewaffnet war, weil ich laut Anklageschrift versucht habe, ihn mittels des Polizeiautos zu ermorden, das ich mir „geschnappt“ hatte, um der Verhaftung zu entgehen. Auf einem Höhepunkt richterlicher Willkür werde ich zu weiteren 11 Jahren Gefängnis verurteilt, wegen des Besitzes von Patronen, die im Haus des Genossen Dimitris Politis gefunden wurden und die er als seine deklariert hat. Das geschah mit der unvorstellbaren Begründung, dass wir sie alle zusammen besäßen, so dass jeder für sich alleine "individuellen Terrorismus" begehen sollte. Für die Geschichtsschreibung bleibt dieser Fall und die hohen Strafen, die er nach sich zog, bis heute die einzige Anwendung des Gesetzes über den individuellen Terrorismus in den griechischen Gerichten. Die Tatsache, dass diese beispiellose Lächerlichkeit auch noch vom Obersten Gerichtshof gebilligt wurde, zeigt, wie sehr die "unabhängige" Justiz mit Partei- und Regierungssteuerung verflochten ist und wie üblich es geworden ist, Fälle mittels rechtlicher Schlupflöcher zu beurteilen. Lasst uns auch ein paar Worte über die "heilige" Prozedur zum Recht auf Bildung im Kontext des Strafvollzugs verlieren. Nach dem Hungerstreik des Genossen Nikos Romanos, an dem ich die Ehre hatte, aus Solidarität teilzunehmen, wird das Recht auf Ausgangserlaubnis zu Bildungszwecken für alle Gefangenen, unabhängig von ihrem Status, gewonnen. So schaffte ich es, nach vielen langen Verzögerungen und nach 5 Jahren in Haft, Kurse an der Landwirtschaftlichen Universität von Athen für 1,5 Jahre zu besuchen. Mit 6,5 Jahren, und nachdem ich bereits im Landwirtschaftsgefängnis war und von dort schon viele bildungsbezogene Ausgangserlaubnisse erhalten hatte, beschließt die Staatsanwältin von Tiryns, dass meine Uni zu weit weg ist, und streicht mir deshalb jede Ausgangsmöglichkeit. Sie betrügen mich, dass sie mir die Ausgangsrlaubnis erteilen, um an den Prüfungen teilzunehmen, was auch nicht geschieht. Dann wird mir mitgeteilt, dass sie mir sogar auch die reguläre Ausganserlaubnisse streichen, wieder mit einem rechtlichen Schlupfloch, was meine Rückkehr in die geschlossene Haftanstalt unter Verlust der lebenswichtigen Löhne (B.d.Ü.: aus der Arbeit im Landwirtschaftsgefängnis) bedeutete und ich habe mich wieder in die Flucht getrieben. Nachdem ich erneut verhaftet werde und meine bildungsbezogene Überweisung an Korydallos gemäß den Bestimmungen ihrer Gesetze beantrage, beschließt das zentrale Komitee zum Transfer von Gefangenen (KEM), da es meine Anträge nicht ablehnen darf, nicht zu antworten. Auch wenn es gesetzlich "verpflichtet" ist, innerhalb von 40 Tagen zu antworten... Ich warte immer noch... Obwohl ich alle meine Kurse unter den widrigen Bedingungen des Gefängnisses bestanden habe (Bis auf die Laborpraktika, wofür meine physische Anwesenheit erforderlich ist, die mir offensichtlich nicht gestattet wird, wenn ich nicht (B.d.Ü.: an Korydallos) überwiesen werde). Am 29. Dezember 2021, nach Verbüßung von 3/5 meiner 20-jährigen Haftstrafe und 2/5 der Strafe für meine Flucht, insgesamt 8 Jahre und 3 Monate tatsächliche Haftzeit, werde ich vom  Gefängnissekretariat, wie vorgesehen, dazu aufgefordert, den Antrag auf bedingte Entlassung zu unterzeichnen. In der letzten Meile wurde ich auch mit der üblichen Taktik des Strafvollzugsmechanismus zur Rache an widerspenstigen Gefangenen konfrontiert, nämlich der Verweigerung der Bewährung trotz der vorhandenen Voraussetzung des erfolgreichen Besuchs der Kurse meiner Uni (obwohl sie mich daran hindern, das Studium abzuschließen) und der Tatsache, dass ich bereits einen Arbeitsplatz gefunden habe. Schon wieder mit einem rechtlichen Schlupfloch... Diesmal mit dem Argument der potenziellen Gefährlichkeit... als präventive Maßnahme. Da noch nicht genügend Zeit vergangen sei, um mich zu "bekehren" und zu gesinnen... Ein offensichtlicher Unsinn, an den sie nicht einmal selbst glauben, den sie nur prozedural reproduzieren, und dadurch das Leben von so vielen Gefangenen verstümmeln. Natürlich für Menschen, die eine wirkliche Rückfallgefahr zeigen, wie z. B. Vergewaltiger, wird dieses Argument nicht verwendet, denn als kriecherisch winselnde Subjekte, die sie sind, kooperieren sie einwandfrei mit der Repression des Strafvollzugs und kommen in den Genuss vorzeitiger Entlassungen und Bewährungen. Gefährliche Menschen werden in der Regel diejenigen genannt, die sich in Würde für die Flucht entschieden haben, die vom Gesetz nicht hart bestraft werden soll, weil der Gesetzgeber anerkennt, dass es für jeden Menschen normal ist, seine Freiheit zu beanspruchen. Aus diesem Grund begnügen sich die Funktionäre des Systems nicht damit, das Gesetz anzuwenden, sondern erweitern seine Auslegung. Das rechtliche Schlupfloch ist die Regel in der Funktionsweise des Systems. Die Richter, die es anwenden, wurden wahrscheinlich auf der Weise zu parteipolitischen Nachzügler ernannt, indem sie ihre Karrieren auf dem Rücken von armen Gefangenen aufbauten, die sie mit großer Leichtigkeit hinter Gitter schicken, und ihnen Haftjahre wie Nüsse zum Naschen verteilen, während riesige Geldsummen durch Großanwälte fließen, damit die „Habenden“ freigelassen werden oder gar nicht erstmal ins Gefängnis kommen. Das Gleiche gilt für ihre „eigenen Kinder“, wofür die rechtlichen Schlupflöcher geöffnet werden, damit sie rausschlüpfen können... Wie der Polizist und Mörder des Genossen Alexandros Grigoropoulos, Korkoneas, wofür sich die Justizmafia beeilte, ihn vorzeitig freizulassen, was eine breite Reaktion hervorrief, die zu seiner Wiederinhaftierung führte. Wie die Polizisten, die Nikos Sambanis in Perama kaltblütig ermordet haben. Wie die Gefängnisbeamten, die Ilir Kareli zu Tode gefoltert haben und freigesprochen wurden. Wie Frau Vlahaki, die in den Energa-Millionenskandal verwickelt war, und obwohl sie der Haushaft geflohen war, indem sie ihr Armband durchtrennte, kaum im Gefängnis saß und sofortige Bewährung ihrer Strafe erhielt. Wie Fourthiotis, der sich beim Justizministerium eingeschleimt hatte, um nach 6 Monaten freigelassen zu werden, aber dann öffnete sich das rechtliche Schlupfloch für seine erneute Verhaftung, sobald er die schmutzige Wäsche der Regierung ans Licht brachte. Wie Vangelis Marinakis, der von den Ermittlungen wegen 3 Tonnen Heroin freigesprochen wurde, mit der Begründung, dass ein prominenter Geschäftsmann wie er nicht mit so etwas in Verbindung gebracht werden kann. Dieses Beispiel, obwohl ich nicht in der Lage bin, über seine Schuld oder Unschuld zu wissen, und diese mich nicht interessiert, ist von besonderer Bedeutung, weil es den Klassencharakter des Justizsystem ganz klar darstellt. Wenn dagegen ein Konsument wegen des Besitzes einer geringen Menge von Drogen festgenommen wird, während er mit mindestens drei Personen unterwegs war, wird er mit dem rechtlichen Schlupfloch der kriminellen Vereinigung verurteilt. (So gibt es in Griechenland mehr kriminelle Organisationen als in Italien oder Mexiko). Die Beispiele erfordern ein ganzes Buch, keine Ahnung wie viele Bände, also gehe ich weiter zum Wesentlichen dieses Schreibens. Nach 8,5 Jahren im Gefängnis und all diesen willkürlichen Maßnahmen gegen mich, habe ich beschlossen, mein 11-jähriges Leiden zu beenden, indem ich ein Bollwerk aufsetze, gegen die Praktik der Präventivhaft, nämlich der zusätzlichen Strafe wegen Flucht, die durch rechtliche Schlupflöcher ensteht. Nach weiteren 5 Monaten Präventivhaft beginne ich einen Hungerstreik um meine Freilassung. Ich habe vor, diese Entscheidung aus der tiefen Motivation der ersehnten Freiheit heraus mit der gleichen Konsequenz zu unterstützen, mit der ich meine bisherigen Entscheidungen unterstützt habe und für die ich nun gerächt werde. Mein tiefster Wunsch ist, dass dieser Hungerstreik ein weiterer Auslöser für die Wiederbelebung des allgemeinen Kampfes gegen das Kapital und die Staaten wird. Gegen das kapitalistische System, das die Hälfte des Reichtums der Erde in eine Elite von 1 % konzentriert, während der Rest rasch verarmt, das lebende Seelen, nicht nur unserer Spezies, unter den qualvollen Bedingungen der industriellen Produktion versklavt. Gegen die Unternehmen, die bei der Ausbeutung der natürlichen Ressourcen miteinander konkurrieren und die natürliche Welt ausrauben, während sie den Planeten an die Randbedingungen des Klimawandels treiben, während sie das größte Artensterben seit Millionen von Jahren verursachen. Gegen den staatlichen Aufbau der Gesellschaft, der von seinen linken und rechten Verwaltern als notwendig dargestellt wird, der mit seiner zentralisierten Sozialstruktur die allgemeine Versklavung durchsetzt und die Rentabilität der Unternehmen und des Kapitals sichert. Gegen die Staaten, West und Ost, deren Monopol der legalen Gewalt ganze Bevölkerungen ausrottet, entweder mit hochmodernen Massenvernichtungswaffen oder mit der Instrumentalisierung des Aushungerns durch Zerstörung der Infrastruktur, wie in einer Reihe von rezenten Konflikten in Palästina und im Irak, Afghanistan, Libyen, Syrien, Jemen, Ukraine. Gegen die transnationalen Allianzen, die die Erde zu einem ein Pulverfass nuklearer Sprengköpfe umwandelten, und drohen, sie wortwörtlich in die Luft zu jagen, was beweist, dass die Staaten die wahren Terroristen sind. Mit dem Generalangriff von Staat und Kapital auf alles Lebendige, einschließlich unserer Spezies, ist es so notwendig und zeitgemäß wie eh und je, unseren Widerstand zu organisieren und zu mobilisieren, indem wir jede Form der hierarchischen Organisation ablehnen, die den Kampf anfällig für Manipulation macht, die entweder zur Reproduktion des Systems oder zur Eingliederung in das System führt. Die Schärfung und Vereinheitlichung der einzelnen Aspekte des Kampfes gegen die Staatsapparate durch dezentralisierte Netzwerke von Öko-Gemeinschaften und Gemeinschaften des Kampfes ist das grundlegende Instrument der Radikalisierung in Richtung der Schwächung der Abhängigkeit der Menschen vom kapitalistischen Industriesystem, das die Erde zerstört und unser eigenes Überleben bedroht. Deshalb nehme ich in einer so kritischen Zeit den Kampf, den ich für meine Freiheit führe, auch als einen verzweifelten Versuch wahr, mich an dem größeren Kampf zu beteiligen, von dem mich meine lange Gefangenschaft abgeschnitten hat. Daher glaube ich nicht, dass ich einen Anspruch auf Exklusivität in den Bewegungsberichten haben darf, sondern muss ich die Wiederaufnahme des Kampfes für die Befreiung der gefangenen Anarchisten und die Ideen, die sie in Konflikt mit dem System brachten und zu ihrer Inhaftierung führten, hervorheben. Denn ich suche niemandes Interesse als Opfer staatlicher Repression, sondern als aktives soziales und politisches Subjekt, das ich meinen Zustand des Gefangenseins als Teil des Angriffs von Staat und Kapital auf diejenigen, die sich bewusst dagegen stellen, betrachte. Stattdessen rufe ich auf eine Beziehung der revolutionären Solidarität auf der Grundlage gemeinsamer Prinzipien und eines gemeinsamen Kampfes, der die Wut koordiniert, die unterschiedliche Menschen unter unterschiedlichen Bedingungen empfinden, die aber die gleichen Ursachen hat. Und schließlich, weil ich weiß, dass dieser Streik sehr wohl der letzte Abschnitt meiner Reise sein kann, möchte ich ihm genau diese Dimension geben, die mich als Ganzes entspricht: Der Kampf für die Freiheit des Einen ist der Kampf für die Freiheit Aller...  ...bis zur Zerstörung des letzten Käfigs Giannis Michaelides, in Präventivhaft im Gefängnis von Malandrinos 23/5/2022
Uebersetzungsstatus: 
Artikel ist fertig übersetzt
Lizenz des Artikels und aller eingebetteten Medien: 
Creative Commons by-sa: Weitergabe unter gleichen Bedingungen